மற்றவரின் மகிழ்ச்சி

[Madhumathi Bharath]

தினமும் ஒரு குட்டி கதை



மாலை 6:30 மணியளவில் நாங்கள் ஒரு ஹோட்டலில் ஐஸ்கிரீம் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தோம்.

அந்த நேரத்தில்,
ஒரு மனிதன் தனது ஒன்பது முதல் பத்து வயது மகளுடன் வந்து முன் மேஜை முன்பு அமர்ந்தார்.

அவரது சட்டை சேறும் சகதியுமாக இருந்தது, முதல் இரண்டு பொத்தான்கள் காணவில்லை.

சாலையில்
வேலை செய்யும்
ஒரு தொழிலாளி போல் இருந்தது,

சிறுமியின் ஃபிராக் கழுவப்பட்டுச் சுத்தமாக இருந்தது, அவள் தலைமுடியை எண்ணெயிட்டுச் சுத்தமாக வைத்திருந்தாள்.

அவள் முகத்தில்
ஒரு மகிழ்ச்சி தோன்றியது. ஹோட்டலின்
முழு அழகையும்
அவள் ரசிப்பதை நாங்கள் கவனித்தோம்.

மேலே இருந்து குளிர்ந்த காற்றை வழங்கிய விசிறியின் மீது அவள் கண்கள் ஒரு கணம் ஓய்வெடுத்தன.

குஷன் செய்யப்பட்ட இருக்கையில் அமர்ந்து சற்று எழுந்து அவள் அதை ரசிப்பதைக் கண்டோம்.

பணியாளர்
இரண்டு பெரிய
கண்ணாடி டம்ளரில் குளிர்ந்த நீரை அவர்கள் முன்பு வைத்தார்.

அவர், தனது மகளுக்கு ஒரு மசாலா தோசை கூறினார்.
அவன் அதைக் கேட்டதும், அந்தப் பெண்ணின் முகத்தில் இருந்த மகிழ்ச்சி மீண்டும் பிரகாசமாகியது.

உங்களுக்கு என்ன வேண்டும்? என்று பணியாளர் கேட்டார்.

எனக்கு எதுவும் தேவையில்லை.,
அவர் பதிலளித்தார்.

சற்று நேரத்தில்,
சட்னி மற்றும் சாம்பருடன் ஒரு சூடான, காரமான மசால் தோசை வந்தது,

சிறுமி தோசை சாப்பிடுவதில் மும்முரமாக இருந்தாள், அவர் அவளை ஆர்வத்துடன் பார்த்துக் கொண்டே குளிர்ந்த நீரைப் பருகினார்.

பின்னர் அவரது அலைபேசி ஒலித்தது.
அது பழைய மாடல். மறுபக்கம் அவரது நண்பர் என்று தோன்றியது.

இன்று தனது மகளின் பிறந்த நாள் என்றும் தான் அவளுடன் ஹோட்டலில் இருப்பதாகவும் கூறினார்.

பள்ளியில்
முதல் இடத்தை வென்றால்,
பிறந்த நாளன்று
ஹோட்டலில்
மசாலா தோசை
வாங்கித் தருவதாக முன்பு உறுதியளித்திருந்ததாகவும், தற்போது
மகள் முதல் இடத்தை வென்றதால்
இப்போது
தனது வாக்கினை நிறைவேற்றிக் கொண்டிருப்பதாகவும்
கூறினார்.

(அவர் பேசியது தெளிவாகக் கேட்டது)…

இல்லை, நாங்கள் இருவரும் எப்படி
சாப்பிட முடியும்?

என்னிடம் அவ்வளவுதான்
பணம் இருக்கிறது?
சில நாட்களாக எனக்கு எந்தக் குறிப்பிடத்தக்க வேலையும் இல்லை., வீட்டில் என் மனைவி தயாரித்த சாப்பாடு உள்ளது.
எனக்கது போதும்.

எனக்கு முன் நிகழ்ந்த அக் காட்சியையும், உரையாடலையும் கேட்டுக் கொண்டிருந்த நான்,என் உதடுகளுக்குக் கொண்டு வந்த சூடான தேநீரில் எனது நாக்கு எரிந்தபோது அவர்களிடமிருந்து
கண்கள் அகன்றன.

யாரும் பணக்காரரோ அல்லது ஏழையோ...
தனது குழந்தைகளின் மகிழ்ச்சிக்காக எதையும் செய்வர் என்பதை
நான் உணர்ந்தேன்.

நான் எழுந்து கவுண்டருக்குச் சென்று எங்கள் ஐஸ்கிரீம் மற்றும் தேநீருக்கான பணத்துடன் மேலும் இரண்டு மசாலா தோசைகளுக்கான பணத்தையும் கொடுத்தேன்.

அந்தத் தந்தையையும் மகளையும் சுட்டிக்காட்டி மெதுவாகக் கடைக்காரரிடம் கூறினேன்.

'அந்த மனிதருக்கு இன்னொரு தோசை கொடுங்கள்,
அவர் பணத்திற்குச் சொன்னால்,
' இன்று உங்கள்
மகளின் பிறந்தநாள், அவள் பள்ளியில்
முதல் இடத்தைப் பெற்றிருக்கிறாள், எனவே ஹோட்டல் நிர்வாகம் உங்கள் மகளுக்குத் தரும் பரிசு இது.

இதை இன்னும் சிறப்பாகப் படிப்பதற்கு நாம் ஊக்குவிப்பதாகக் கருத வேண்டும்.

அவருக்கு இலவசம் என்று ஒருபோதும் சொல்லாதீர்கள்,
அது அவரது நல்ல மனதுக்கு வேதனையைத்
தந்து விடும். "

ஹோட்டல் உரிமையாளர் புன்னகைத்து,
"இந்தப் பெண்ணும் அவளுடைய தந்தையும் இன்று எங்கள் விருந்தினர்கள். அவர்களைப் பற்றி எங்களுக்குத் தெரியப்படுத்தியமைக்கு மிக்க நன்றி.

இந்தப் பணத்தை
வேறு சில தொண்டு நிறுவனங்களுக்கும் அல்லது இது போன்ற பிற சேவைக்கும் பயன்படுத்திக் கொள்ளுங்கள்."

பணியாளர் மற்றொரு தோசை மேசையில் வைத்தார்.,
நான் தள்ளி நின்று பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.
சிறுமியின் தந்தை திடீரென்ற அதிர்ச்சியில் அவரிடம், "நான்
ஒரு தோசைதான் சொன்னேன்,
எனக்கு இது தேவையில்லை"
என்று கூறினார்.

பின்னர் ஹோட்டல் உரிமையாளர் அருகில் சென்று, “உங்கள் மகள் பள்ளியில்
முதல் இடத்தில் வந்ததற்கான
எங்கள் பரிசு,
உங்கள் இருவருக்கும், மசாலா தோசை ஹோட்டலின் இன்றைய ஸ்பெஷல். '

தந்தையின் கண்கள் விரிந்தன,
அவர் தனது மகளை நோக்கி,
"பார் மகளே!
நீ கடினமாகப் படித்தால் வாழ்க்கையில் இது போன்ற இன்னும் பல பரிசுகளைப் பெறலாம் என்றார்."

அவர் ஒரு பேக் பண்ண முடியுமா என்று பணியாளரிடம் கேட்டார். தான் அதை வீட்டிற்கு எடுத்துச் சென்று தனது மனைவியுடன் பகிர்ந்து கொள்ள விரும்புவதாகவும்,
அதைச் சாப்பிட அவருக்கு வாய்ப்புக் கிடைக்காது என்றும் கூறினார்.

"இல்லை, நீங்கள் அதை இங்கேயே சாப்பிடலாம். வீட்டிற்கு நான் இன்னும் 3 தோசையும்
ஒரு இனிப்புப் பொதியும் பேக்செய்கிறேன்."

இன்று நீங்கள் வீட்டிற்குச் சென்று உங்கள் மகளின் பிறந்தநாளை மிகுந்த மகிழ்ச்சியுடனும் இனிப்புகளுடனும் கொண்டாடுங்கள்,
அவளுடைய நண்பர்களை அழையுங்கள்.,
அதில் எல்லா மிட்டாய்களும் இருக்கும். '

இதையெல்லாம் கேட்டபோது, ​​
என் கண்களில்,
ஆனந்தக் கண்ணீர்.

ஒரு நல்ல செயலைச் செய்ய ஒரு சிறு முயற்சி எடுத்தாலும்,
நம்முடன் சேர பல மனிதாபிமானமுள்ளவர்கள் உடன் முன்வருவார்கள் என்பதை உணர்ந்தேன்.

பிறரை மகிழ்வித்து
வாழ்வோம் மகிழ்வுடன்!

நன்றி.